Wieża Trynitarska - pierwszy wieżowiec w Lublinie

Wejście na teren starego Lublina możliwe jest przez jedną z trzech bram. Najbardziej znana z nich to Brama Krakowska, natomiast o Bramie Trynitarskiej wspomina się znacznie rzadziej.

Powstanie

Początkowo w miejscu wieży znajdowała się niewielka furtka w murze miejskim, którą można było przejść jedynie pieszo. Tak było do 1560 roku, kiedy to władze miasta postanowiły przebudować ją na pełnoprawną bramę.

Zaraz po przebudowie dawna furtka stała się bramą nie tylko prowadzącą do miasta, ale także do zabudowań jezuitów, które znajdowały się tuż za murami miejskimi. Przez długi czas nic się nie zmieniało, aż do 1627 roku. Wtedy mieszkańcy miasta podarowali zakonnikom wielki dzwon. Wówczas pojawiła się potrzeba nadbudowy dzwonnicy nad bramą. Projekt jednak długo pozostawał jedynie na papierze z powodu braku funduszy. Problem rozwiązała pani Dorota z Łyczków Zamoyska, która ofiarowała na budowę 4500 złotych.

Upadek

Wielki pożar z 1752 roku nie uszkodził wieży, jednak po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 roku i likwidacji zakonu jezuitów, wszystkie ich zabudowania zaczęły popadać w ruinę. W celu ratowania budynków Komisja Edukacji Narodowej przekazała je zakonowi trynitarzy. Nowi właściciele nie poradzili sobie jednak najlepiej z tym zadaniem i w 1814 roku opuścili kompleks.

Przebudowa

Na szczęście już rok później rozpoczęto renowację i przebudowę zniszczonych budynków. W wyniku tych prac za bramą powstał przestronny plac katedralny. Przebudowę Wieży Trynitarskiej rozpoczęto w 1819 roku. Projektem kierował architekt Antonio Corazzi, który nadał budowli neogotycki wygląd oraz ośmiokątną formę. Prace zakończono w 1827 roku.

Wieża dziś

Do naszych czasów wieża zachowała swój wygląd. Od początku XIX wieku wewnątrz mieściła się miejska waga, która była źródłem stałego i wysokiego dochodu.

Podczas II wojny światowej wieża ucierpiała – uszkodzono dach, wybito okna, a wnętrze zostało całkowicie zniszczone i splądrowane. Na szczęście udało się wszystko odrestaurować. W kolejnych latach budynek przeszedł na własność Muzeum Archidiecezjalnego, które do dziś mieści się wewnątrz.

Zdjęcie: fotopolska.eu

Artykuł przygotowany na podstawie materiałów Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN”